ΒΙΛΑ ΛΙΧΟΒΝΙΚ
villa lichvonik
Vasilisis Olgas 237, Thessaloniki
Location
Chiara
Participant
Λίγα λόγια για μένα και γιατί συμμετείχα στο “Rethinking our city” youth project
Ονομάζομαι Κιάρα και είμαι εθελόντρια μέσω του Ευρωπαϊκού Σώματος Αλληλεγγύης στη Θεσσαλονίκη. Τους τελευταίους 7 μήνες έχει γίνει και δική μου πόλη. Μου αρέσει πολύ να κάνω βόλτες και να περιπλανιέμαι για ώρες ανακαλύπτοντας αρχαία κτίρια που υπάρχουν σκορπισμένα σ’ αυτη τη μαγική πόλη!
Μου άρεσε η ιδέα να συμμετέχω και να στηρίξω το συγκεκριμένο Project γιατί με οδήγησε στο να κάνω μια μικρή έρευνα σε ορισμένα κτίρια του κέντρου και τα οποία φωτογράφισα! Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν περίμενα να βρω πληροφορίες για ορισμένα κτίρια.
Περιγραφή του κτιρίου
Περπατώντας στη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας, στην περιοχή Ντεπώ στον αριθμό 237, μπορείτε να δείτε αυτό το παλιό κτίριο, που ήταν κάποτε το αρχοντικό της οικογένειας Lichovnik. Ο Jan Lichovnik ήταν Αυστριακός πολίτης πολωνικής καταγωγής και εργάστηκε ως μηχανικός στην Αλλατίνη, την εταιρεία αρτοποιίας. Το σπίτι χτίστηκε το 1901-1902 υπό τις οδηγίες του διάσημου Έλληνα αρχιτέκτονα Ξενοφών Παιονίδη. Το σπίτι είναι ένα παράδειγμα νεοκλασικισμού στην αρχιτεκτονική και έχει δύο ορόφους.
Όταν κοιτάζουμε αυτό το κτίριο σήμερα, τόσο εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο, πιστεύουμε ότι η εποχή στην οποία ήταν «ζωντανό», όταν φιλοξένησε τους Λιχόβνικ και τους φίλους τους, χάνεται για πάντα. Πράγματι, μιλάμε για περισσότερο από έναν αιώνα πριν. Ωστόσο, απλά κοιτάζοντας την είσοδο, μπορώ να φανταστώ ένα καλοκαιρινό απόγευμα, όταν η οικογένεια προσκαλούσε τους φίλους της για ένα τσάι. Μπορώ να ακούσω ανθρώπους που μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες: Ελληνικά, Γερμανικά, Γαλλικά.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας μια νεαρή κοπέλα έπαιζε πιάνο στο σαλόνι, ενώ η αδερφή της διάβαζε ένα βιβλίο στο στούντιο του πατέρα τους ...
Πως "ξανασκέφτομαι" το συγκεκριμένο κτίριο
"Μουσείο σύγχρονης πολιτιστικής κληρονομιάς"
Αν είχα τη δυνατότητα να μεταμορφώσω αυτό το κτίριο από έναν ερειπομένο χώρο σε ένα μέρος συνάντησης, θα διατηρούσα το στυλ του σπιτιού στο σύνολό του, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Για ποιο λόγο; Επειδή θα έκανα ένα μουσείο πολιτιστικής κληρονομιάς με ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: θα ήταν ένα μουσείο όπου οι άνθρωποι μπορούν να αγγίξουν τα ρούχα, να καθίσουν στα τραπέζια, να ανοίξουν και να διαβάσουν τα βιβλία στη βιβλιοθήκη, να παίξουν πιάνο ή απλά να τραγουδήσουν ... Με απλά λόγια, αυτό θα ήταν ένα μουσείο στο οποίο οι επισκέπτες θα μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με την καθημερινή ζωή αυτών που ζούσαν στην πόλη τους πολλές δεκαετίες πριν. Θα επιτρεπόταν στους ανθρώπους να καθίσουν στους καναπέδες και να κάνουν μια συνομιλία ή να εξερευνήσουν τα δωμάτια και να γεμίσουν τα μάτια τους με πίνακες ζωγραφικής, έπιπλα και πολύχρωμα υφάσματα.
Για να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον, οι ιστορικοί θα μπορούσαν να φέρουν στη ζωή το παρελθόν για νέους και ενήλικες: με τις γνώσεις τους, που αποκτήθηκαν σε χρόνια μελετών και ερευνών, θα προσέλκυαν τους επισκέπτες με εργαστήρια φορεσιάς και κομμωτικής, παιχνίδια της εποχής εκείνης, μαγειρική κ.α.
Πόσο υπέροχο θα ήταν να είσαι μέρος ενός μουσείου!
Why am I participating in "Rethinking Our City" Youth Project?
My name is Chiara and I am taking part in a European Solidarity Corps in Thessaloniki. For the past 7 months this has been my city too. I enjoy wandering the streets for hours and discovering ancient buildings strewn all around this charming city!
I like the idea supporting this project because it made me do some research on the buildings of which I took pictures – about some, I didn’t even expect to find any information!
Description of the building
While walking on Vasilissis Olgas Boulevard, in the Depot neighbourhood, at the number 237, you can see this old building, once the mansion of the Lichovnik family. Jan Lichovnik was an Austrian citizen of Polish origins who worked as an engineer for Allatini, the flour milling company. The house was built in 1901- 1902 under the directions of the famous Greek architect Xenophon Paionidis. The house is an example of Neoclassicism in architecture and has two floors.
When you look at this building today, so abandoned and dilapidated, you may believe that the era in which it was «alive», when it hosted the Lichovniks and their friends, is lost forever. Indeed, we are talking of more than a century ago. However, just by looking at the entrance, I can imagine a summer afternoon, when the family invites their friends over for a tea. I can hear the swish of the frocks with laces in pastel colours and a pair of matching gloves, and people speaking in different languages: Greek, German, French...
It’s easy to imagine that during the day a young lady would play the piano in the living room, while her sister would read a book in their father’s studio...
How I "rethink" the building
"Museum for cultural heritage"
And if I had the possibility to transform this building from a bunch of ruins in a social place, I would restore it but I would maintain the style of the house in its entirety, both on the outside and the inside. What for? Because I would make out of it an heritage museum with one unique characteristic: it would be a museum where people can touch the clothes, can sit at the tables, open and read the books in the library, play (or simply strunk) the piano... Put it simply, this would be a museum in which people can enter in contact with the everyday life of some who lived in their city many decades before them. People would be allowed to sit on the sofas and have a chat or they could explore the rooms and fill their eyes with paintings, furniture, and colourful fabrics.
In order to make it even more immersive, historians would bring to life the past for youngsters and adults: with their expertise and knowledge, gained in years of studies and research, they would engage visitors with sessions of dress fitting and hairdressing, card and cardboard games, cooking, following the fashion popular back then.
What a dream would it be to be part of a museum and not just to pass by through it!